Rozwód a separacja, to dwie odrębne instytucje, dlatego pomiędzy nimi zachodzi wiele różnic. Przede wszystkim orzeczenie rozwodu powoduje ustanie małżeństwa. Małżeństwo przestaje istnieć i faktu tego nie da się już zmienić, jednak byli małżonkowie mogą ponownie wejść w związki małżeńskie. Natomiast orzeczenie separacji nie jest tożsame z ustaniem małżeństwa, nie kończy go, daje jedynie małżonkom możliwość przemyślenia decyzji o rozstaniu i sposobność powrotu do wspólnego życia – poprzez zniesienie separacji na zgodne żądanie małżonków – następuje wówczas powrót do sytuacji sprzed jej orzeczenia.
Jaka jest różnica pomiędzy separacją faktyczną a separacją prawną? I wreszcie, jakie konsekwencje niesie za sobą rozwód, a jakie separacja?
W przypadku, jeżeli małżonkowie rozstają się, ale żaden z nich nie wniesie do sądu pozwu o separację to małżeństwo trwa nadal. Jeśli małżonkowie wniosą pozew do sądu i ten orzeknie separację, małżonkowie także nadal są małżeństwem.
Podobnie jak przy rozwodzie, o separacji orzeka sąd okręgowy, w którego okręgu małżonkowie mają wspólne zamieszkanie lub pobyt. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnego zamieszkania albo pobytu, to orzeka sąd właściwy dla jednego z nich. Przesłanką warunkującą dopuszczalność separacji jest zupełny rozkład pożycia i żądanie małżonków. Warto nadmienić także, że w sytuacji, gdy jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód.
O separacji orzeknie sąd na żądanie jednego z małżonków lub na wspólny i zgodny wniosek obydwojga. W toku sprawy sąd nie bada, czy pomiędzy małżonkami nastąpił trwały rozpad pożycia, dlatego uzyskanie separacji jest prostsze niż uzyskanie rozwodu. Ponadto dla orzeczenia separacji nie ma znaczenia czy małżonek, który złożył pozew do sądu jest wyłącznie winny rozkładowi pożycia.
Skutki orzeczenia separacji, co do zasady są takie same, jak skutki orzeczenia rozwodu, jednak z pewnymi wyjątkami, które przewiduje Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
Separacja prawna staje się pewną alternatywą dla małżonków, którzy z różnych powodów nie chcą lub nie mogą rozwiązać małżeństwa przez rozwód.
Separacja może zostać orzeczona w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki do orzeczenia rozwodu. Aby sąd wydał wyrok rozwodowy i rozwiązał małżeństwo nastąpić musi zupełny i trwały rozpad pożycia pomiędzy małżonkami.
Zerwane muszą być wszystkie łączące ich dotychczas więzi:
O zupełnym rozpadzie pożycia mówić można w sytuacji, gdy małżeństwo przestało całkowicie funkcjonować, zerwana zostały zarówno więzi duchowe, jak i fizyczne. Kiedy małżonkowie zamieszkują oddzielnie i nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego ale sporadycznie widują się i dochodzi wówczas do zbliżeń fizycznych, nie można mówić o zupełnym rozkładzie pożycia.
Trwały rozpad pożycia ma miejsce wówczas, gdy zgodnie z doświadczeniem życiowym nie można przyjąć innych wniosków, niż te, że powrót do wspólnego życia jest niemożliwy.
Przesłanki orzeczenia separacji nie są tak restrykcyjne, jak przy rozwodzie. Dlatego, aby sąd wydał wyrok, w którym orzeknie separację niezbędne jest wystąpienie jedynie przesłanki zupełnego rozkładu pożycia. Przepisy nie wymagają, by nastąpił trwały rozpad pożycia.
Małżonek pozostający w separacji, nie jest stanu wolnego, dlatego nie może formalnie zawrzeć nowego związku (w przeciwnym razie popełniłby przestępstwo bigamii) – co było by dopuszczalne, gdyby sąd orzekł rozwód. Nie może także zmienić nazwiska i wrócić do tego, które nosił przed ślubem. Po rozwodzie powrót do poprzedniego nazwiska następuje poprzez oświadczenie złożone Kierownikowi Urzędu Stanu Cywilnego w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku rozwodowego.
Małżonkowie, w stosunku do których sąd orzekł separację zobowiązani są do wzajemnej pomocy (finansowej, opieki podczas choroby, wsparcia psychicznego i duchowego), gdy przemawiają za tym względy słuszności. Obowiązek ten ustaje wraz z orzeczeniem rozwodu. Pomimo obowiązku wzajemnej pomocy małżonkowie pozostający w separacji nie mają obowiązku wspólnego pożycia.
Zarówno w wyroku rozwodowym, jak i orzekając separację sąd może nałożyć na jednego z małżonków obowiązek świadczenia alimentacyjnego w stosunku do drugiego małżonka. Wysokość świadczenia wyznaczają usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. W przypadku separacji nie został określony termin, po upływie, którego małżonek zobowiązany do alimentacji może zostać z obowiązku tego zwolniony. Oznacza, to, że w praktyce obowiązek dostarczenia środków utrzymania będzie ciążył na jednym z małżonków do czasu, aż sąd nie zniesie separacji lub orzeknie o rozwiązaniu małżeństwa. W przypadku rozwodu okres alimentacyjny jest prawnie ograniczony do lat 5 i jedynie w wyjątkowych sytuacjach może być przez sąd przedłużony.
Poprzez orzeczenie separacji powstaje pomiędzy małżonkami rozdzielność majątkowa, która nie może być zmieniona w drodze umowy. Od momentu uzyskania separacji, każdy z małżonków odpowiada samodzielnie za zaciągnięte przez siebie zobowiązania i nie ponosi odpowiedzialności za długi drugiego małżonka. Na wniosek jednego z małżonków sąd w wyroku orzekającym separację może dokonać podziału majątku wspólnego.
Sąd na wniosek jednego z małżonków orzekając o separacji zajmie się również kwestią sposobu korzystania ze wspólnie zajmowanego domu lub mieszkania przez czas trwania separacji. W wyjątkowych sytuacjach, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem utrudnia wspólne zamieszkiwanie sąd na żądanie drugiego małżonka może nakazać jego eksmisję.
W przypadku orzeczonej przez sąd separacji, podobnie jak przy rozwodzie, dochodzi do sytuacji, w której małżonkowie wyłączeni są z mocy prawa od dziedziczenia po sobie. Nie mogą oni ubiegać się również o zachowek. Wyjątkiem jest dziedziczenie testamentowe. W sytuacji, gdy zmarły małżonek ustanowił drugiego małżonka spadkobiercą w testamencie, fakt orzeczenia separacji nie ma wpływu na przyjęcie spadku.
Zarówno orzekając separację jak i rozwód sąd obligatoryjnie reguluje wszystkie kwestie związane z małoletnimi dziećmi stron, rozstrzyga o władzy rodzicielskiej, kontaktach, alimentach. Sąd może również ograniczyć władzę rodzicielską jednego z rodziców i pozostawić drugiemu. Jednakże w większości przypadków sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom.
W przypadku osób wierzących orzeczenie separacji jest alternatywą dla rozwodu. Prawo katolickie dopuszcza separację faktyczną i prawną, w przeciwieństwie do rozwodu. Ponadto orzeczenie separacji nie kończy małżeństw, a w wystarczającym stopniu reguluje sytuację osobistą i majątkową małżonków.
Zadając sobie pytanie: rozwód a separacja, jaki podjąć krok? Należy pamiętać, że orzeczenie separacji może w konsekwencji uratować związek. Założenie samej instytucji miało na celu naprawę małżeństwa i relacji pomiędzy mężem i żoną. Separacja, to czas na wyciszenie, uspokojenie emocji, odpoczynek i przemyślenia. Okres faktycznego rozstania może korzystanie wpłynąć na kontakty małżonków prowadząc do pojednania i porzucenia myśli o rozstaniu, i rozwodzie.
Od 2007 roku skutecznie udziela pomocy m.in. w zakresie prawa rodzinnego m.in. opieka nad dziećmi, alimenty, prowadzi sprawy rozwodowe. W konsultacjach często odpowiada na pytania o „rozwód a separacja”. Rozumie, że to sprawy wymagające szczególnej delikatności, ale również podejmowania stanowczych kroków prawnych. ☎ 783 670 348
BIURO KANCELARII
ul. Jagniątkowska 14A
54-048 Wrocław
tel. komórkowy: (+48) 783 670 348
tel. stacjonarny: (+48) 71 757 59 96